Opowiadania z tomu Slon (wydane po raz pierwszy w 1957 roku) prezentuja wszystkie cechy pisarstwa Slawomira Mrozka.
Krytyka uznala je za najbardziej charakterystyczne dla jego twórczosci: groteskowo ukazane sytuacje, w które uwiklany zostaje zdezorientowany bohater, kompromitacja postepowosci i rzekomej naukowosci, absurdalnosc poczynan urzedniczej wladzy. Podkreslic nalezy takze fenomenalne poslugiwanie sie jezykiem przez m.in. wykorzystanie i parodiowanie róznych stylów i konwencji.