Uda hartan ez zegoen hondartzarik ez igerilekurik Nikolasentzat. Ez jairik, ez lagunik. Urtean zehar bere gurasoen arteko harremana zailduz joan zen eta iraila etorri zain egon beste erremediorik ez segoen, epaileak bien banaketa erabakitzeko. Nikolasek ezin zuen pentsatu udazkenaz gero ez zireal hiru izango telebistaren aurrean, ez zirela hiru plater izango mahaian... hobe esan, ez zuen pentsatu ere egin nahi. Uda hartan, Nikolas aitonaren baserrian zegoen asper-asper eginda baina egun batean, ganbara igo zen eta han hitz egiten zuen komunontzi bat topatu zuen, Roke izeneko komuna.