®Nork irakurri nahi izango ditu nire poemak¯, galdetzen dio bereburuari eszeptizismoz Federicik. Eta galdera horrek agerian uzten duez bakarrik zilegitasun-mekanismoen indarra, baizik eta baita poesiari agidanean esleitu ohi zaion papera ere: gauza-izaera baino ez zaioaitortzen, eta, sarri, bai kontu mundutarretatik bai bizitoki dugunlurretik aldendutako esperientzia artistiko huts gisa aurkezten zaigu. Bizitzan zehar, Silvia Federicik gizartean piztutako suak eta kezkapartekatuak islatu ditu bere poesian, eta hartan oinarritu da besteera batera gogoetatzeko, errealitatea iraultzeko eta inguruan dugunbizi-indarra azaleratzeko. XXI. mendearen hasierako pandemia handiairistean, poesia ber hori ostera azaleratu zen, Federicik, urrutitikbada ere, Begonia Santa-Ceciliaren akuarelekin bekoz beko jarrizuenean, haiekin solasean. Testuinguru hartan, akuarelek bizitzarenzaintza errotzen zuten, eta, beren pigmentuen bidez, materialtasunezhornitzen. Liburu hau zenbait hizkuntzatan eta hainbat eskuren arteanosatua da, eta existentzia koloreztatzen duten ate guztiak zabal-zabal irekitzen saiatzen da.