De triomfen, de tragiek 'Ik zag de bal erin gaan, maar via de binnenkant van de paal ging hij mis...' Loris Abbingh en haar ploeggenoten misten zo de eindstrijd van het handbal. Zoals de hockeyvrouwen het goud verspeelden in die vermaledijde shoot-outs, Churandy Martina éénhonderdste van een seconde tekortkwam voor het podium op de 200 meter en Jeroen Dubbeldam met zijn paard Zenith tweehonderdste voor de finale van het springen. Ook de onfortuinlijke wielrensters Annemiek van Vleuten en Ellen van Dijk, ons aller Dafne Schippers en de sensationeel sterke volleybalsters kwamen zó dichtbij. In topsport is het verschil tussen winst en verlies, vreugde en verdriet, leven en dood vaak minimaal. De Olympische Spelen van Rio de Janeiro stonden bol van zulk drama. Én successen. Ilse en Maaike, Sanne, Elis, Anna, Marit, Ferry en Sharon. Heel Nederland kent ze nu al bij de voornaam. Zoals voor iedere nationale held geldt. En sinds hun gouden medailles in Rio - de meeste voor Nederland sinds Sydney 2000 - zijn ze dat. Evenals Dorian van Rijsselberghe, die voor de tweede keer op rij oppermachtig was in het windsurfen, en al die anderen die dan misschien geen goud wonnen maar zichzelf wel overwonnen en een plek in de spotlights verdienen. Tijdrijder Tom Dumoulin reed met een amper geheelde gebroken pols naar zilver, BMX'er Jelle van Gorkom brak en scheurde alles in zijn lijf maar pakte wél een plak. En dan zijn er nog zó veel meer prachtige verhalen. Ook over sporters die zich in een andere kleur hulden dan het oranje. Denk alleen al aan Usain Bolt en Michael Phelps die zichzelf in Rio helemáál onsterfelijk maakten. Sport International heeft alle triomfen en dramatiek gebundeld in dit rijkelijk geïllustreerde eerbetoon aan de voorbije Spelen. Opdat we Rio 2016 nooit meer hoeven te vergeten.